W latach 1981–1982 jako dyrektor naczelny i artystyczny kierował poznańskim Teatrem Polskim. W 1982 przeniósł się do Krakowa na stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru im. Juliusza Słowackiego, które zajmował do 1985. W następnych latach reżyserował w Teatrze Ludowym w Krakowie-Nowej Hucie, Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, Pantheater Kampnagel w Hamburgu oraz Teatrze im. Juliusza Słowackiego. W latach 1999–2002 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Nowego w Łodzi. 1 września 2002 objął funkcję dyrektora artystycznego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, a rok później został także dyrektorem naczelnym tej sceny. Urzędowanie zakończył 31 grudnia 2012. Od 1987 współpracuje z Teatrem STU w Krakowie, będąc od 1997 (wspólnie z Krzysztofem Jasińskim) jego dyrektorem artystycznym.
Wyreżyserował wiele nagradzanych spektakli teatralnych oraz telewizyjnych, m.in. Opis obyczajów Jędrzeja Kitowicza w Teatrze STU (1990), Trans-Atlantyk Witolda Gombrowiczaw Teatrze im. Stefana Jaracza, Teatrze im. Juliusza Słowackiego i Teatrze Telewizji, Prorok Ilja Tadeusza Słobodzianka w Teatrze Nowym w Łodzi. Pracuje również jako pedagog. W 1969 rozpoczął jako asystent pracę w PWST w Krakowie. W latach 1998-2008 był dziekanem Wydziału Reżyserii na tej uczelni. W 1994 otrzymał tytuł profesora sztuk teatralnych. Na macierzystej uczelni doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego. Występuje także w filmach, grał w takich produkcjach jak Kariera Nikosia Dyzmy, Pręgioraz Karol. Człowiek, który został papieżem. W wyborach parlamentarnych w 2005 Mikołaj Grabowski bez powodzenia kandydował na senatora z okręgu krakowskiego, reprezentując Partię Demokratyczną – demokraci.pl, do której należał. Starszy brat aktora Andrzeja Grabowskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz